En toen we wakker werden was het zowaar mistig maar dat trok al snel iets op. We waren nog niet zo lang onderweg toen we een bordje zagen dat naar een oude vuurtoren verwees. We zijn het weggetje ingereden en twaalf kilometer verderop was er inderdaad een parkeerplaats en een ingang naar de vuurtoren. Alleen was alles dicht, dus hebben we even gelachen en zijn weer terug gegaan. Het leuke was wel dat we op de terugweg een hele familie kangeroes zagen die we maar weer even vastgelegd hebben. We hebben de hele Great Ocean Road gereden en daar doe je wel even over. Heel veel bochten en bergen en dalen. Onderweg veel weilanden met schapen en koeien maar ook heel veel mooie uitzichtpunten op weer een andere rotspartij die uit het water oprijst. Het blijft een indrukwekkend gezicht en we zijn ook nog even naar beneden gegaan om op het strand naar de oesters te kijken. We zijn ook weer door een gebied gekomen waar de juiste bomen voor de koala staan maar die hebben we helaas nog niet gezien. Maar op een gegeven moment ben je toch in Geelong en vandaar zijn we door naar Melbourne gereden.Net voor Melbourne zijn we afgeslagen om weer iets naar het noorden te gaan. We hadden pas Adelaide gehad dus aan weer een stad hadden we geen behoefte. We zitten nu in Wangaratta en waren na het eten net voor de bui weer binnen. Het is een klein dorpje maar toch, we hebben weer draadloos internet. Vandaar dus dat het verhaal weer compleet is. Morgen gaan we richting de Murray River, de kant van de Snowy Mountains op.

We hebben in het hotel ontbeten want we waren bang dat er op zondagmorgen niets open zou zijn. We zijn eerst naar Blue Lake gereden. Een meer dat in een oude vulkaankrater is ontstaan en vlak bij Mount Gambier ligt. Prachtig gezicht dat diepblauwe water daar beneden en de bloemenpracht die daar omheen groeit. Het meer is negentig meter diep en dient tevens als waterleverancier voor Mount Gambier. Na een kleine wandeling zijn we richting Great Ocean road gegaan via Portland en Port Fairy. Je komt al snel in de staat Victoria en daar staan wel weer veel bomen en het is er behoorlijk groen. We zagen ook al snel een Koala maar die was wel erg zielig. Het was helaas een aangereden hoopje dier. Er is in dit deel erg veel veeteelt maar er zijn niet veel melkkoeien, vooral vleeskoeien en ook zie je veel schapen. Kudden van ontelbaar veel dieren. Als je bij de oceaankust komt wordt het landschap weer anders. Veel duinen natuurlijk en redelijk lage begroeiing. Je hebt bijna na elke bocht een prachtig vergezicht. Er zijn erg veel uitkijkpunten bij de verschillende rotspartijen die losgekomen zijn van de huidige kustlijn en het is er ook behoorlijk druk. Zeker als er een paar busladingen Japanners worden gedropt die allemaal apart met de rotsen op de achtergrond gefotografeerd willen worden. Het drukste punt is ongetwijfeld de Twelve Apostles. Een enorm info centrum en een nog grotere parkeerplaats en nog meer Japanners. Als je bij het hek gaat staan om een foto te maken zijn ze wel een beetje beledigd maar dat moeten ze zelf maar weten, wij willen tenslotte ook wel een leuke foto maken. Grappig was dat drie jonge dames uit Japan ons vroegen een plaatje van hen te maken met hun camera. Marcel deed dat en in koor en exact op de maat hoorden we ‘Thank you very much’ als bedankje. We keken elkaar maar niet aan want we pisten ongeveer in de broek van het lachen. Maar de hele kustlijn is ontzettend mooi om te zien en erg afwisselend. We zijn neergestreken in de Otwag Junction Motor Inn. We hebben nog nooit zo’n mooi uitzicht gehad als hier. Kilometers ver kijken we vanaf ons balkon. Er vliegen hier ook prachtig gekleurde vogels rond en net voor het donker werd kon Piet er eentje verschalken met de honderd – vierhonderd. Wat dat is? Een lens dus. Het plaatsje waar we zitten heet trouwens Lavers Hill, een vlek op de kaart. Alleen het hotel waar we zitten en een winkeltje aan de overkant, maar we kunnen eten en slapen. Alleen is er geen enkele kans op internet dus we proberen morgen in de eerste plaats die we tegenkomen wel een internetcafé te zoeken. We hebben op ons eigen terrasje heerlijk buiten gezeten en naar het onweer in de verte gekeken. Een fantastisch gezicht om te zien hoe de bewolking zich samentrekt tot een regenbui van jewelste en daarna uit het dal overal de damp omhoog te zien stijgen. De regen kletterde hard op het afdak maar we zaten in ieder geval droog.

Toen we vanmorgen opstonden en op de wekker keken werden we een klein beetje droevig. We zagen dat het 1 december was, dat betekent dus dat de laatste maand van onze vakantie is begonnen. Met de auto gisteren hebben we ook onze noodoproep ingeleverd. Dat apparaat kun je gebruiken als je in de middle of nowhere bent en pech krijgt en jezelf niet meer kunt helpen. We hadden wel veel bij ons, zelfs een drinkwatertank met veertig liter water dus we zouden het wel een poosje uitgehouden hebben. Maar als je dat apparaat aanzet en op de knop drukt rukken alle hulpdiensten uit, inclusief helikopter. Die knop druk je dus niet voor niets in want je kunt wel nagaan wat het dan gaat kosten. Maar we zitten nu in een meer bewoond gebied dus daar is altijd wel hulp bij de hand. Er stond een auto van een schilder in de weg maar we vroegen of hij iets verderop wilde parkeren en dat wilde Willem uit Amsterdam wel voor ons doen. We hebben alles in de auto geladen en gingen afrekenen bij het Adelaide Paringa motel. Nou dat viel wel even tegen. We kregen geen korting omdat we dat niet hadden gezegd bij het inschrijven en dat ook niet op de kortingskaart stond, verder kostte de garage twaalf dollar per nacht en ook dat was ons niet verteld terwijl we oordopjes moesten kopen vanwege het lawaai van de airco. Het was eigenlijk een bloody rip off. Maar goed, niet heen gaan dus als je daar bent. We zijn eerst naar Mount Lofty gereden vanwaar je een schitterend uitzicht hebt over Adelaide, Port Adelaide en de omgeving daarvan. Daarna hebben we nog een uitstapje gemaakt naar Hahndorf, een plaatsje waar veel Duitsers zijn neergestreken en waar je echte apfelstrudel kunt eten bij de koffie. Op een gegeven moment zong een dame een Sinterklaasliedje en Marcel begon ook te zingen van Sinterklaas Kapoentje. En ja hoor, een dame van Nederlandse ouders die een collega een Nederlands Sinterklaasliedje voorzong. Dat kennen ze niet in Australie. Maar in Hahndorf wel hoor, daar komt hij komende vrijdag aan. Daarna via Murray Bridge naar Mount Gambier, een lang stuk highway langs prachtige zoutmeren, duinen, verschillende soorten bomen en bloemen, je ziet eigenlijk van alles onderweg. Het meest opvallend is dat alles weer groen is en er gewoon gras groeit. Vlak voor Mount Gambier staat een windmolenpark langs de oceaan van kilometers lang en tientallen molens naast elkaar. Iets verderop reden we tot onze grote verrassing dwars door de dennenbossen heen. Wij dachten dat die hier niet voorkwamen maar ze zijn er wel. Veel verderop zagen we waarom. Daar zit de fabriek van Kimberley Clark, je weet wel van de papieren handdoeken enzovoort. Echt enorme dennenbossen, niet te geloven gewoon. Ook zagen we nog een paar zoutmeren die soms helemaal paars lijken. Hier zie je ook weer koeien, rode, zwarte en zowaar ook rood en zwartbonte melkkoeien. Ook veel schapen zie je onderweg. We zitten nu in het Southgate hotel van Best Western. Vrij lux met een groot zwembad maar daar hebben we meestal geen tijd voor. Na het eten zijn we nog even naar Umpherston Sinkhole of The Sunken Garden gereden waar veel opossums zitten. Als het donker wordt komen die te voorschijn en ze zijn gek op druiven. Die hadden we niet bij ons maar een aardige man gaf Henny een hele tros. Nou, die willen ze wel hebben al zijn ze zeer kieskeurig. Heel leuke diertjes die zich zelfs laten aaien als je ze rustig benaderd. Prachtig om te zien hoe ze zitten te peuzelen van de druiven en hoe een moeder met haar jong op de rug rondloopt. Vanavond maar geen internet want ze vragen hier twaalf dollar voor vierentwintig uur maar we zouden maar een half uurtje gebruiken. Dat vinden we toch een beetje flessentrekkerij dus morgen een nieuwe poging.

Ps. Linda, (en Sebas) van harte gefeliciteerd met jullie zoon.

Vanmorgen werden we om half negen wakker, zijn onder de douche gesprongen en zijn daarna naar de overkant gelopen om bij Subway een vers broodje te scoren. Daarna overgestoken naar de andere zijde van de straat en de andere auto opgehaald. Een Mitsubishi 380, een lerp van een auto. Erg lux maar we zitten wel veel lager. Een luxe wagen met van alles er op en aan, maar vooral een MP3 speler. Hebben we de cd’s met oldies niet voor niets meegenomen. De kilometerstand van deze auto is 10128, bijna nieuw dus. Daarna naar de garage om de spullen over te laden en met twee auto’s een eind door Adelaide gereden om de grote bak weg te brengen. Geen enkel probleem met de beschadigde deur van de inbraak of wat dan ook.  Alles volledig gedekt. Kilometerstand bij inleveren 136628. We hebben dus met de grote slurper 6215 kilometer gereden. Gemiddeld 1 op 7 dus zeg maar 888 liter diesel er door gejaagd. Maar het was zeer de moeite waard. Na het omwisselen hebben we een campingwinkel opgezocht om en koelbox aan te schaffen en meteen bij een drogisterij een paar oordopjes gehaald, kunnen we tenminste rustig slapen bij al het lawaai van de airco’s hier. De koelbox is nodig, de insuline van Piet moet tenslotte koud blijven en een prettig bijverschijnsel is dat we tevens een koud biertje bij de hand hebben als we stoppen. Nog weer even bij Subway een broodje gegeten en daarna de stad in geweest. Ontzettend druk en het stinkt natuurlijk als ik weet niet wat met al die uitlaatgassen. Wel zit hier een leuke bar waar je Belgische biertjes kunt drinken, we hebben meteen misbruik van de situatie gemaakt en daar twee heerlijke biertjes gepakt. Maar morgen verlaten we deze rommel weer en zoeken we rustiger gebied op., zeker nu we weten dat het tenminste zevenendertig graden heet wordt. We zien nog wel welke route we verder nemen.

woensdag

We hebben lekker uitgeslapen en zijn om half negen Broken Hill ingereden om bij Subway’s een lekker vers broodje te scoren. Daarna hebben we nog een beetje rondgekeken en wat plaatjes gemaakt in Boken Hill. Als iemand denkt dat dit plaatsje ook maar enigszins lijkt op de plaats waar de serie over de flying doctors is opgenomen, nou dat is dus absoluut niet zo. Het is een plaats waar ongeveer dertigduizend mensen wonen die voornamelijk leven van de zink, lood en zilvermijnen en de toeristenindustrie. Terwijl de tank werd volgegooid vroeg ik de man die dat deed hoeveel regen er de vorige avond was gevallen. Er was in een klein uur iets meer dan vijftig millimeter gevallen. Geen wonder dat alles blank stond. Met een volle tank zijn we richting Mildura vertrokken. Onderweg kwam je op allerlei plaatsen water tegen waar het tot nu toe altijd kurkdroog geweest was, raar gezicht ineens. Maar na een tijdje werd alles weer zoals we tot nu toe hadden gezien. Droog en stoffig. Eerst werd het weer kaal en dor maar na een versnapering in een roadhouse onderweg begon het een beetje groener te worden. Onderweg zag je erg veel graanvelden en er liepen langs de weg wat geiten en koeien te grazen. Er staat gewoon een bordje let op grazend vee en dan moet je dus maar uitkijken. Plotseling zagen we een enorme plas water en wij dachten dat het een meer was. Het bleek de Murrey River te zijn. Ineens alle droogte weg en een groene weelde met plotseling verschillende bloeiende bomen en struiken. Wat een kleurenpracht om te zien na  het dorre en droge wat we tot nu hebben gezien. Het gekke is dat we vlak voor Mildura nog naar de Perry dunes zijn geweest. Zandduinen van geel zand, droog en dor. En slechts een paar kilometer verder is het weelderig groen. Een enorme tegenstelling dus. En dan ga je over een smalle oude brug de Murrey River over en rij je midden tussen de sinaasappelbomen en druiven. We hebben maar weer een motel gezocht van de Golden Change keten en konden eindelijk de kleding weer eens wassen. Dat was wel nodig hoor met al dat zweten. Nu de Teva’s nog reukvrij zien te krijgen. Vanmiddag even lekker in het zwembad gelegen en boodschappen gedaan. Raar hoor, overal kerstversiering met deze temperaturen. Toen we na het eten terug liepen naar onze kamer was de vrouw van de receptie met een slang het gras en de palmboompjes aan het besproeien. Ze zei zelf dat het vanavond zou gaan regenen maar ze sproeide vrolijk lachend door. Het regent nu ook weer maar niet zo erg hard als gisteravond, wel weerlicht en donder er bij. Marcel is stomverbaasd, dat heeft hij nog nooit meegemaakt hier, zoveel regen. Maar het koelt wel lekker af en je ziet de plaatselijke mensen gewoon opgelucht kijken, eindelijk een bui regen.

Donderdag

Na een rustig en uitgebreid ontbijt in de door palmen omzoomde ontbijtzaal hebben we de tank maar weer eens volgegooid en zijn vertrokken richting Adelaide. We hebben gistermiddag een paar appels gekocht om iets te knagen te hebben onderweg. Maar ja, je gaat de grens over naar South Australia en daar mag je ze weer inleveren. Een echte grenscontrole maar alleen op groente, fruit en zaden. Weer een hele verandering van het landschap en de begroeiing en zelfs een bordje dat waarschuwde voor koala’s, maar daar hebben we er niet een van gezien. Wel weer schapen en geiten, uitgestrekte graanvelden en wijngaarden. En uitgestrekt is hier ook echt uitgestrekt hoor, zover je kunt zien, soms een combinatie van beide. Maar zodra je bij de Murrey River komt is het groen en zie je weer de mooiste bloemen en planten. Wat wij in Nederland in de vensterbank zetten zie je hier in het wild groeien. We kwamen onder andere langs de grootste wijnproducent van Australie.  We zijn ook nog een stukje omgereden via Barossa Valley en dat is een prachtige streek hoor. Nou, daar staan pas een paar tanks vol, echt honderden op rij. Na een brug over de Murray kwamen we nog een paar pelikanen tegen en een kaketoe die de kuif vooruit had staan. Indrukwekkend gezicht. Onderweg hebben we een hotel besproken midden in Adelaide maar het leek er eerst op dat we de auto niet konden parkeren. W vertelden de man van de receptie dat die twee en een halve meter hoog was maar dat begreep hij niet helemaal. We zijn naar de garage gelopen waar de auto moest staan en het kon wel. Dus wij de auto opgehaald om de bagage naar boven te brengen. Toen de beste man de auto zag begreep hij het probleem pas. Morgenochtend lopen we eerst vijftig meter verder de straat in en halen daar de andere auto op, daarna gaan we de grote zuipbak terugbrengen en de bagage opnieuw inpakken. Zaterdag gaan we dan verder. We gaan morgen even bekijken hoe we verder gaan.

Nou ja, Henny en Marcel waren vast naar beneden gegaan om te kijken waar we kunnen eten. Ja ja, we zitten op de eerste etage. Begint het me toch te regenen hier, dat wil je niet weten. Je kunt geen twintig meter ver kijken, zo hard regent het. Als je dan op het balcon staat te kijken zie je echt alleen maar blije gezichten. Eindelijk, het regent. Als je ook ziet hoe kurkdroog alles hier is kun je je dat best voordtellen hoor. En het frist lekker op. Maar nadat Vista en de virusherkenner volledig waren geupdate en er niemand was ingelogd p de messenger is Piet ok maar naar beneden gegaan. Die dacht een paraplu uit de auto te halen maar die zat in een andere tas. Dan maar een handdoek over het hoofd en de rug. Maar dat helpt hier niets. Het water staat zes centimeter hoog op de straat dus toen Piet op de barkruk zat lag er al snel een hele plas water onder zijn voeten. Hij was nat tot op de huid en het was toch maar tien meter door de regen. Maar het eten maakte alles goed hoor. Henny en Marcel hebben een shipwreck gegeten en Piet een filet mignon. De shipwreck is een grote schotch fillet met daar op prawns gedrapeerd in garlic saus. Verdomd lekker hoor ik. Het is veel, heel veel vlees. Een pizabord vol dus, met een salade er bij en kreukelfriten. Het is beslist geen nouvelle cuisine, gewoon ouderwets buffelen. Dus verstop a.u.b. de weegschaal. Dit alles besprenkeld met een wijnje van zeer goede huize. Denk nu niet dat we een bank hebben beroofd, nee dat gaat er in voor de prijs van negentig dollar, dus zeg maar vijftig euro. Australie i love you.

Howdy mate, no worries klinkt goed hoor met zulke horecaprijzen.

We zitten nu aan de koffie en gaan zo nog even proberen hoe het bier hier smaakt, maar dat is nog nooit verkeerd geweest. Welterusten en hopelijk tot morgen.

P.s., We zien net dat de reisroute via Google Earth niet erg goed is te volgen. Je moet soms erg ver inzoomen om de route compleet te krijgen. Via Google Maps werkt het echter perfect. Soms een paar meter naast de weg maar goed te volgen. Japie de mot-mot doet het echt goed.

Hallo Amber en Kimberly, was het leuk toen Sinterklaas in Zutphen aankwam? Heb je zwarte Piet nog verteld van de krokodillen? Leuk dat Amber zelf een berichtje voor Oma en Opa schrijven kan. Kimberly gaat goed op zwemles en Amber heeft geen zere billen meer hopen we. We horen het wel.
 Groetjes en kusjes van ons allemaal.

We hebben geen wekker gezet maar waren om zeven uur wakker. We hebben rustig ontbeten en zijn kalmaan richting Broken Hill vertrokken. Je gaat vanaf Port Augusta eerst door een bergpas heen en daarna wordt het behoorlijk heuvelachtig. Het landschap veranderd onderweg van grijs naar rood naar groen en alle kleuren daar tussenin. Je ziet vrij veel graanvelden maar die zijn al geoogst. Je ziet hier meer schapen dan koeien en onderweg natuurlijk de nodige kangaroes, emoes en andere wilde dieren. We zagen ook nog een soort gepantserd dier oversteken maar voor we achteruitgereden waren was die al weggekropen. Wel hupten er een heel stuk verder gezellig twee kangaroes voor ons uit met ons me aan de rechterkant en een kleintje aan de linkerkant van de weg. Die kleine was zelfs zo vriendelijk om even over te steken en weer terug te gaan zodat we hem goed konden bekijken. Op het laatst sprong de kleine dwars door een hek heen en was die ook vertrokken. Natuurlijk ook weer de nodige emoes met en zonder jongen, ze blijven gewoon oerlelijk om te zien. Soms zie je dat bij een farm er een nieuw huis is neergezet en het oude laten ze gewoon staan, half ingestort en wel. Wat je ook vaak ziet is dat ze de oude auto niet inruilen maar de hele zwik netjes naast elkaar parkeren bij het hek. Leuk gezicht die oude karren maar je bent er voorbij voor je het weet en vaak kun je ook niet stoppen om een foto te maken. Je gaat hier echt niet in een bocht van de weg stilstaan met al de roadtrains die er langskomen. Kort voor Broken Hill hebben we iets raars meegemaakt. Er vielen plotseling druppels water zo maar uit de lucht. Na enig nadenken wisten we weer dat dit regen moest zijn, dat is al weer ruim twee weken geleden dat we dat hier meegemaakt hebben. We zitten nu in Broken Hill en tot nu toe hebben we een internetverbinding. Geen idee van wie maar we liften wel mee. Waar we morgen heen gaan bekijken we vanavond nog even, vrijdag moeten we in ieder geval in Adelaide zijn.

Zondag

We zijn weer vroeg opgestaan omdat het dan nog lekker fris is en zijn voor zeven uur al onderweg gegaan. We zijn de weg naar William Creek op gegaan want daar kun je op de Oodnadatta track komen. Zodra je Coober Pedy verlaat begint de grote leegte. Het is een droog, stoffig, troosteloos en eindeloos landschap tot aan de horizon waar niets groeit. Het voordeel is wel dat je een tegenligger ver van te voren aan ziet komen aan de stofwolk die iedere auto hier veroorzaakt. Vrij kort na Coober Pedy kom je over een wildrooster met aan beide kanten zover je kunt kijken een hek. Dat is het beroemde Dogfence. Een hek van bijna negenduizend kilometer lang dwars door Australië heen. Alleen gebouwd om de veeteelt tegen de dingo’s (wilde honden) te beschermen. Oh ja, het geval van de vele Belgen die we tegenkwamen is ook weer opgelost. Nummerplaten uit The Northern Territory zijn wit met rode letters en cijfers. Maar goed, op de tweehonderd kilometer lange stoffige weg naar William Creek zijn we welgeteld een tegenligger tegengekomen. Dan zwaai je even vriendelijk en vervolgens zie je geen barst meer van de weg door de stofwolk, maar dat heeft de tegenligger natuurlijk ook. Een heel eind voor William Creek begint de Anna Ranch. Wiliam Creek is een officiële stad met zes inwoners al staat er maar een kroeg die tevens dienst doet als motel, pompstation, restaurant en vvv. Daar staat buiten ook een oude raket die vanaf Woomera is gelanceerd en andere oude stukken van de opgeheven spoorweg, The Old Ghan railway. We hebben daar een kop koffie gedronken en zijn verder de grote leegte ingereden. En ja hoor, we hebben onderweg kangaroes, emoes, konijnen, roofvogels, paarden, koeien, schapen, een eenzame ezel die tussen de paarden stond, zowaar een aalscholver, kaketoes en o ja, ook zowaar nog een paar mensen gezien. De aalscholver zullen jullie wel niet geloven maar een stuk van de weg af zagen we een grote staande cilinder staan. We zijn daar heen gereden en plotseling rij je dan tussen de groene bomen en struiken die langs een grote poel staan, een oase dus in die grote bruingrijze leegte. De tank was van de oude spoorweg en er staat daar ook nog een oude, vervallen halte van de Anna farm. Die farm alleen is GROTER dan België, er werken twintig mensen met hun families en vandaar uit wordt aan alle kinderen in de omgeving via de radio les gegeven. Als je weer verder gaat zie je na tien minuten niets meer van de bomen en rij je weer in je uppie door het stof. Je bent daar wel heel blij met de airco en de grote watervoorraad in de auto hoor. Het kan in de woestijn hier toch makkelijk de veertig graden halen. Soms rij je dwars door een stofwolk en is er geen tegenligger, dan rij je door een wervelwind. Die ontstaan hier veelvuldig door de enorme hitte. We kwamen ook langs Lake Eyrie, een enorm zoutmeer. Helaas was het niet wit maar bruin, waarom weten we niet. Maar het is wel een enorme oppervlakte. Als je door Marree en Lyndhurst heen bent kom je in Copley en dan in Leigh Creek. Daar houdt de Oodnadatta track op en heb je weer glad asfalt onder de banden. Dat scheelt heel erg veel geluid in de auto, we kunnen weer gewoon praten. Leigh Creek is een dorpje van vijfentwintig jaar oud en gebouwd als onderkomen voor de werknemers van de kolenmijn hier vlakbij. Sinds een paar jaar hebben ze ook het toerisme ontdekt. De kamer is rustig, het eten goed en het biertje smaakte vanmiddag opperbest.

maandag

Vanmorgen om zeven uur opgestaan want we moesten voor half negen ontbijten. Dus we waren best vroeg onderweg richting Parachilma waar we zijn afgeslagen naar de Flinders Ranges. Dat is een ontzettend mooi gebied waar ontzettend veel te zien is. Als de asfaltweg ophoud kom je op weggetjes met erg scherpe bochten, hele steile hellingen en veel losse stenen. Je kunt er niets van opaan wat er voorbij de volgende bocht komt. Maar het uitzicht is gigantisch mooi. Je komt weer niemand tegen behalve in de plaatsjes waar je doorheen komt. Nou ja plaatsjes, twee huizen en een winkeltje, geen mens te zien en zoals al eerder gezegd, gortdroog en heet. Maar we zijn wel verwend met dieren. We hebben tientallen kangaroes gezien, veel emoes en verder nog allerlei vogels. Als je een keer weet waar de kangaroes zitten zie je er veel. Op een gegeven moment zat er een rechtop, we stopten rustig en het beest ging gerustgesteld weer liggen. En wat steekt er dan net boven het maaiveld uit? Ja ja, twee oortjes. Toen we daarop letten zagen we echt tientallen kangaroes en als je dan stopt om ze op de foto te zetten gaan ze meestal lopen. Altijd de verkeerde kant uit om ze goed op de foto te krijgen maar een erg koddig gezicht. Een van ons in een groen t-shirt heeft nog getracht ze na te doen maar dat leek nergens op. Het was wel lachen hoor. Emoes zijn ontzettend lelijke beesten maar dat lijken ze zelf niet te weten. Ze blijven soms rustig staan om gekiekt te worden. We hebben vanmiddag alle drie een beefpie gegeten. Dat is een soort pasteitje gevuld met gehakt, wel te eten maar niet om over naar huis te schrijven. Daarom zetten we het maar op de blog. We zitten nu in de Augusta Courtyard Hotel in het centrum van Port Augusta en hebben gelukkig weer eens wireless internet. Dus kunnen jullie ons weer volgen, met dank aan Japie de mot-mot die de route goed vastlegt.

We zijn om zeven uur opgestaan en hebben rustig gedoucht en ontbeten. De temperatuur was afgelopen nacht aangenaam, ongeveer vierentwintig graden en dat zonder airco. Er zit alleen een molentje aan het plafond en dat is genoeg. Dat komt omdat het hotel is uitgehouwen en we dus in de rots zitten. Om negen uur stond de auto voor de deur die ons ophaalde voor een tour door Coober Pedy en de omgeving. Als je vanaf het hotel rondkijkt zie je een paar huizen en caravans en meer niet. Ga je rijden en je weet de weg dan blijkt dat er heel veel mensen wonen in huizen die of gewoon uit de rotsen zijn gehakt of het is een oude opaalmijn en daar wonen ze nu in. In het dorp mag niet meer gemijnd worden, maar in de omgeving zijn duizenden mijnen en mijntjes. De kleinste vergunning is voor een terrein van vijftien bij vijftien meter en kost honderd vijftig dollar, je mag dan een jaar lang graven en doen. De grootste stek die je kunt claimen is vijftig bij vijftig meter, groter kan niet. Je claimt voor een jaar en kan dat verlengen. Ze graven gewoon een gat van vijfentwintig meter diep en gaan dan zijwaarts tot ze een bepaalde laag grond vinden. Die volgen ze tot het diepste punt en vijf meter daar vandaan moet opaal zitten. Het is enorm stoffig, gortdroog en snikheet. Het is vandaag zevenendertig graden, dus erg heet. Onderweg zie je nogal wat grote hagedissen die midden op de weg of in de berm in de zon zitten. Dat doen ze elke morgen volgens onze gids. Hij heeft er nog een van de weg gepakt en een stuk verder er uit gezet op het zand. Dat was vlak bij de Aboriginal wijk en die pakken het beest bij de staart, slaan de kop tegen een steen en maken hem klaar om op te eten en dat vond de gids een beetje zielig. We zijn in een mijn geweest en daar heeft Piet een koperen stang in elke hand gehouden en als je gaat lopen draaien die zich zonder dat je er iets aan kunt doen. Dat is een aanwijzing waar de grondlaag zit die wijst op opaal. Leuk om te doen want als de gids het voor doet denk je dat hij de stangen zelf beweegt. Het is levensgevaarlijk om hier rond te lopen, zeker hardlopen en achteruitlopen is gevaarlijk. Er staan hier anderhalf miljoen van die heuveltjes dus zitten er net zoveel gaten van ongeveer vijftig centimeter doorsnee en vijfentwintig meter diep. Uitstekende manier om van lastige kennissen af te komen volgens de gids. Er wonen in heel Coober Pedy ongeveer vierduizend mensen en de verhouding mannen vrouwen is vier op een. Verder leven er in de Aboriginal wijk ongeveer vierhonderd Aboriginals. Totaal leven hier negenenveertig nationaliteiten en worden er op school meer dan zeven talen gesproken. Er waren eerst vijftig nationaliteiten maar de enige Eskimo is vorig jaar overleden volgens de gids. Verder zijn hier nogal wat films deels opgenomen en daar zie je veel resten van overal. Ruimteschepen en andere attributen en decorstukken vind je hier en daar. Iemand verzamelt ze op zijn terrein, zet er een bord museum bij en zodra je een foto maakt staan ze klaar met opaal voor bijna niets. Maar het is erg indrukwekkend om te zien. Het is hier erg kaal en er gebeurd hier verder niets dan het zoeken naar opaal maar dat zie je eigenlijk niet.

Donderdag 22-11 vroeg opgestaan en we waren om zeven uur onderweg. We zijn naar Kings Canyon gereden en daar hebben we een kleine wandeling gemaakt. Toen op weg naar Uluru. Dat is toch nog een mooi stuk rijden hoor. Wel een prachtige omgeving om door te rijden en je ziet de vegetatie nog steeds veranderen. Het is ook nog steeds warm en het water gaat er nog steeds goed in hoor. Onderweg wilden we nog en keer de tank volgooien maar dat hebben we maar niet gedaan, geen vijfentwintig maar vijfendertig cent duurder dan ergens anders. Aangezien we nog een tweede tank hebben zijn we doorgereden en hebben de tank volgegooid bij Ayers Rock in de buurt. Daar is een vakantiedorp neergezet met een stuk of vijf hotels en verschillende campings. We hebben een kamer gevonden in Outback Pioneer Hotel. Het duurste onderkomen tot nu toe maar we slapen in ieder geval goed. Na het bekijken van de kamer en het nuttigen van een Outbackburger zijn we vertrokken naar Uluru. Nou, dat is een enorme kei hoor. Een wandeling om die kei is ruim tien kilometer lang. We zijn er omheengereden en hebben er verschillende plaatjes van gemaakt. Vanavond gaan we er weer heen om de kleurverandering te zien bij zonsondergang. Dan zijn we doorgereden naar  Olga’s. Een bergketen net zo rood als Uluru maar met een soort pieken. Uluru is een grote kei die aan de bovenkant vrij plat is. We zijn terug gereden naar het hotel en hebben op de kamer een boterham gemaakt en een biertje gedronken en het verhaaltje voor de blog gemaakt. We zijn net terug van het kijken naar de zonsondergang bij Uluru, zie de plaatjes voor de fantastische kleuren die deze enorme monoliet vertoont als de zon langzaam zakt. Camera op statief, draadontspanner aan de camera en een wijntje in de stoelleuning. Het is best uit te houden hier.