Zondag

We zijn weer vroeg opgestaan omdat het dan nog lekker fris is en zijn voor zeven uur al onderweg gegaan. We zijn de weg naar William Creek op gegaan want daar kun je op de Oodnadatta track komen. Zodra je Coober Pedy verlaat begint de grote leegte. Het is een droog, stoffig, troosteloos en eindeloos landschap tot aan de horizon waar niets groeit. Het voordeel is wel dat je een tegenligger ver van te voren aan ziet komen aan de stofwolk die iedere auto hier veroorzaakt. Vrij kort na Coober Pedy kom je over een wildrooster met aan beide kanten zover je kunt kijken een hek. Dat is het beroemde Dogfence. Een hek van bijna negenduizend kilometer lang dwars door Australië heen. Alleen gebouwd om de veeteelt tegen de dingo’s (wilde honden) te beschermen. Oh ja, het geval van de vele Belgen die we tegenkwamen is ook weer opgelost. Nummerplaten uit The Northern Territory zijn wit met rode letters en cijfers. Maar goed, op de tweehonderd kilometer lange stoffige weg naar William Creek zijn we welgeteld een tegenligger tegengekomen. Dan zwaai je even vriendelijk en vervolgens zie je geen barst meer van de weg door de stofwolk, maar dat heeft de tegenligger natuurlijk ook. Een heel eind voor William Creek begint de Anna Ranch. Wiliam Creek is een officiële stad met zes inwoners al staat er maar een kroeg die tevens dienst doet als motel, pompstation, restaurant en vvv. Daar staat buiten ook een oude raket die vanaf Woomera is gelanceerd en andere oude stukken van de opgeheven spoorweg, The Old Ghan railway. We hebben daar een kop koffie gedronken en zijn verder de grote leegte ingereden. En ja hoor, we hebben onderweg kangaroes, emoes, konijnen, roofvogels, paarden, koeien, schapen, een eenzame ezel die tussen de paarden stond, zowaar een aalscholver, kaketoes en o ja, ook zowaar nog een paar mensen gezien. De aalscholver zullen jullie wel niet geloven maar een stuk van de weg af zagen we een grote staande cilinder staan. We zijn daar heen gereden en plotseling rij je dan tussen de groene bomen en struiken die langs een grote poel staan, een oase dus in die grote bruingrijze leegte. De tank was van de oude spoorweg en er staat daar ook nog een oude, vervallen halte van de Anna farm. Die farm alleen is GROTER dan België, er werken twintig mensen met hun families en vandaar uit wordt aan alle kinderen in de omgeving via de radio les gegeven. Als je weer verder gaat zie je na tien minuten niets meer van de bomen en rij je weer in je uppie door het stof. Je bent daar wel heel blij met de airco en de grote watervoorraad in de auto hoor. Het kan in de woestijn hier toch makkelijk de veertig graden halen. Soms rij je dwars door een stofwolk en is er geen tegenligger, dan rij je door een wervelwind. Die ontstaan hier veelvuldig door de enorme hitte. We kwamen ook langs Lake Eyrie, een enorm zoutmeer. Helaas was het niet wit maar bruin, waarom weten we niet. Maar het is wel een enorme oppervlakte. Als je door Marree en Lyndhurst heen bent kom je in Copley en dan in Leigh Creek. Daar houdt de Oodnadatta track op en heb je weer glad asfalt onder de banden. Dat scheelt heel erg veel geluid in de auto, we kunnen weer gewoon praten. Leigh Creek is een dorpje van vijfentwintig jaar oud en gebouwd als onderkomen voor de werknemers van de kolenmijn hier vlakbij. Sinds een paar jaar hebben ze ook het toerisme ontdekt. De kamer is rustig, het eten goed en het biertje smaakte vanmiddag opperbest.

maandag

Vanmorgen om zeven uur opgestaan want we moesten voor half negen ontbijten. Dus we waren best vroeg onderweg richting Parachilma waar we zijn afgeslagen naar de Flinders Ranges. Dat is een ontzettend mooi gebied waar ontzettend veel te zien is. Als de asfaltweg ophoud kom je op weggetjes met erg scherpe bochten, hele steile hellingen en veel losse stenen. Je kunt er niets van opaan wat er voorbij de volgende bocht komt. Maar het uitzicht is gigantisch mooi. Je komt weer niemand tegen behalve in de plaatsjes waar je doorheen komt. Nou ja plaatsjes, twee huizen en een winkeltje, geen mens te zien en zoals al eerder gezegd, gortdroog en heet. Maar we zijn wel verwend met dieren. We hebben tientallen kangaroes gezien, veel emoes en verder nog allerlei vogels. Als je een keer weet waar de kangaroes zitten zie je er veel. Op een gegeven moment zat er een rechtop, we stopten rustig en het beest ging gerustgesteld weer liggen. En wat steekt er dan net boven het maaiveld uit? Ja ja, twee oortjes. Toen we daarop letten zagen we echt tientallen kangaroes en als je dan stopt om ze op de foto te zetten gaan ze meestal lopen. Altijd de verkeerde kant uit om ze goed op de foto te krijgen maar een erg koddig gezicht. Een van ons in een groen t-shirt heeft nog getracht ze na te doen maar dat leek nergens op. Het was wel lachen hoor. Emoes zijn ontzettend lelijke beesten maar dat lijken ze zelf niet te weten. Ze blijven soms rustig staan om gekiekt te worden. We hebben vanmiddag alle drie een beefpie gegeten. Dat is een soort pasteitje gevuld met gehakt, wel te eten maar niet om over naar huis te schrijven. Daarom zetten we het maar op de blog. We zitten nu in de Augusta Courtyard Hotel in het centrum van Port Augusta en hebben gelukkig weer eens wireless internet. Dus kunnen jullie ons weer volgen, met dank aan Japie de mot-mot die de route goed vastlegt.