We hebben in het hotel ontbeten want we waren bang dat er op zondagmorgen niets open zou zijn. We zijn eerst naar Blue Lake gereden. Een meer dat in een oude vulkaankrater is ontstaan en vlak bij Mount Gambier ligt. Prachtig gezicht dat diepblauwe water daar beneden en de bloemenpracht die daar omheen groeit. Het meer is negentig meter diep en dient tevens als waterleverancier voor Mount Gambier. Na een kleine wandeling zijn we richting Great Ocean road gegaan via Portland en Port Fairy. Je komt al snel in de staat Victoria en daar staan wel weer veel bomen en het is er behoorlijk groen. We zagen ook al snel een Koala maar die was wel erg zielig. Het was helaas een aangereden hoopje dier. Er is in dit deel erg veel veeteelt maar er zijn niet veel melkkoeien, vooral vleeskoeien en ook zie je veel schapen. Kudden van ontelbaar veel dieren. Als je bij de oceaankust komt wordt het landschap weer anders. Veel duinen natuurlijk en redelijk lage begroeiing. Je hebt bijna na elke bocht een prachtig vergezicht. Er zijn erg veel uitkijkpunten bij de verschillende rotspartijen die losgekomen zijn van de huidige kustlijn en het is er ook behoorlijk druk. Zeker als er een paar busladingen Japanners worden gedropt die allemaal apart met de rotsen op de achtergrond gefotografeerd willen worden. Het drukste punt is ongetwijfeld de Twelve Apostles. Een enorm info centrum en een nog grotere parkeerplaats en nog meer Japanners. Als je bij het hek gaat staan om een foto te maken zijn ze wel een beetje beledigd maar dat moeten ze zelf maar weten, wij willen tenslotte ook wel een leuke foto maken. Grappig was dat drie jonge dames uit Japan ons vroegen een plaatje van hen te maken met hun camera. Marcel deed dat en in koor en exact op de maat hoorden we ‘Thank you very much’ als bedankje. We keken elkaar maar niet aan want we pisten ongeveer in de broek van het lachen. Maar de hele kustlijn is ontzettend mooi om te zien en erg afwisselend. We zijn neergestreken in de Otwag Junction Motor Inn. We hebben nog nooit zo’n mooi uitzicht gehad als hier. Kilometers ver kijken we vanaf ons balkon. Er vliegen hier ook prachtig gekleurde vogels rond en net voor het donker werd kon Piet er eentje verschalken met de honderd – vierhonderd. Wat dat is? Een lens dus. Het plaatsje waar we zitten heet trouwens Lavers Hill, een vlek op de kaart. Alleen het hotel waar we zitten en een winkeltje aan de overkant, maar we kunnen eten en slapen. Alleen is er geen enkele kans op internet dus we proberen morgen in de eerste plaats die we tegenkomen wel een internetcafé te zoeken. We hebben op ons eigen terrasje heerlijk buiten gezeten en naar het onweer in de verte gekeken. Een fantastisch gezicht om te zien hoe de bewolking zich samentrekt tot een regenbui van jewelste en daarna uit het dal overal de damp omhoog te zien stijgen. De regen kletterde hard op het afdak maar we zaten in ieder geval droog.