Vanmorgen was het rood beschimmeld dus we moesten toch naar Subway om iets te eten. En daarna zijn we rustig gaan rijden richting noorden. Je ziet hier onderweg weer allerlei soorten vegetatie, van hele stukken dode bomen tot grote rietsuikerplantages of fruitboomgaarden. Ook moesten we een heel stuk langzaam rijden omdat ze de bodemvegetatie aan het afbranden waren. Het rookte hier en daar nog wel behoorlijk. Gisteren vertelde de gids ook nog dat op Fraser Island een paar jaar geleden grote branden waren geweest, het brandde vijf weken achter elkaar. Het interessante was dat slechts twee eken nadat de banden gedoofd waren de eerste groene blaadjes alweer te zien waren. De aboriganals branden al duizenden jaren de lage vegetatie af, dus eigenlijk het dode gras, en daarna groeit er al heel snel jong, fris en sterk gras voor in de plaats. Het is hier in Australië zo droog dat er meerdere plaatsen zijn die eenvoudigweg zonder drinkwater zitten. Maar wij hebben nog nergens last van gehad. Henny en Piet zijn vanavond alleen gaan eten, Marcel had een beetje last van de warmte dus die had niet veel zin. We zijn naar de Thai geweest. Zitten we daar, zien we dat het een BYO is. Dus wij eerst weer weg naar de bottleshop om een fles wijn te halen en toen weer terug. Leuk, je zet je eigen fles wijn op tafel en dan brengen ze je en paar glazen en bestel je het eten. We hebben lekker gegeten en later voor Marcel een hamburger gehaald en meegenomen naar het motel. Dat was dus in Rockhamton, daar zijn we vandaag terecht gekomen.  We wilden morgen een toer doen naar Great Barrier Rif maar het blijkt dat die op donderdag, vrijdag en zaterdag niet varen. Nu hebben we besloten om morgen naar Mount Morgan te gaan. Een oude goed, zilver en kopermijn.

Vanmorgen zelf een ontbijtje in elkaar gefabriceerd en om acht uur werden we opgehaald voor de dagtocht naar Fraser Island. Eerst met een verzamelbus wat hotels langs en we werden allemaal bij de pont afgezet. Er werden een paar bussen en een paar auto’s op de pont gereden en daar gingen we. Het is bijna een uur varen naar het eiland. Net voor aankomst moesten we in de bus gaan zitten en we reden zo van de pont af door het water het strand op. Wij hadden een kleine bus waar zestien mensen in konden. Het begon direct al goed want we werden flink door elkaar geschud en dat is de hele dag zo gebleven. Als je vooruit keek en je zag het zandpad, nou ja, twee sporen van vijftig centimeter diep en aan beide kanten krasten de takken tegen de ruiten terwijl de chauffeur daar met zowat zestig doorheen scheurde begrijp je wel hoe je uit de bank schiet nu en dan. Fraser Island is eigenlijk een grote zandbak. We kwamen eerst door de wetlands, een moeras dus. Je zit op een zandplaat en daar is een moeras, eigenlijk niet te bevatten. Dat moeras is een soort drijfzand maar er groeit allerlei vegetatie op. Er is ook een groot regenwoud op het eiland en er zijn veel zoetwatermeren. Niet te geloven maar we hebben een stuk door het regenwoud gelopen, je loopt op mul zand en daar groeien woudreuzen en alle andere bomen en planten die je in andere regenwouden ook ziet. Enorme varens, palmen en noem maar op. Verderop kom je dan weer in een stuk oerwoud waar tot negentien eenennegentig bomen werden gekapt. Er groeide de Satinay boom. Het hout hiervan neemt vrijwel geen water op en is gebruikt  bij de reconstructie van de Londense  Tilbury docks en voor de kanten van het Suezkanaal. Na een koffiebreak werden we weer verder het eiland op gebracht en op een gegeven moment rij je gewoon over het strand. Dat mag in Australie en er gelden dezelfde regels als op de gewone weg, links rijden en de rest. We hebben even pootje gebaad in het water van een kreek en gingen weer verder. Na een lunch die door de chauffeur op de barbecue werd bereid, erg lekker stuk vlees hoor en compleet met een biertje of wijntje naar keuze. Een kookaburra vond de restjes zo lekker dat we die ook eens goed op de foto konden krijgen. Ook hier weer, als je ze geregeld voert worden ze iets minder schuw. Daarna ging de reis weer rap verder. We kwamen uit bij een meertje waar de meesten hebben gezwommen, het water heeft een Ph waarde van 3,5 dus is extreem zacht. Met elke minuut zwemmen zou je een jaar jonger moeten worden en je haar zou weer gaan groeien, dat was helaas niet waar. De meren kunnen bestaan omdat de bodem bestaat uit een sedimentlaag van verrotte bladeren die weinig water doorlaat.  Piet is om het meer gelopen en de hele ploeg moest wachten tot hij weer terug was. Daarna ging het eigenlijk in een ruk terug naar de pont en voeren we rustig terug naar de vaste wal. Nou, na zo’n dag weet je precies waar alle botjes in je lichaam zitten hoor. Maar het was prachtig om mee te maken en te zien hoe er zo veel kan groeien op een zandbodem.

Gisteravond hebben we de was ook weer eens laten doen want dat was wel weer nodig. Je verdoet hier nogal wat met al dat zweten. We hebben maar weer een paar sneetjes brood op de kamer laten brengen en we zijn rustig aan verder gereden. We hoefden vandaag niet zo ver want we willen morgen naar Fraser Island. We hebben een omweg gemaakt om even in Rainbow Beach te gaan kijken, een bekende badplaats. Het is er druk maar de mensen uit Australie liggen niet de hele daag aan het strand maar komen even zwemmen en gaan dan weer. Wel hele families die bij de barbecue zitten te eten. En als ze zwemmen houden ze meestal hun t shirt aan. We hebben daar een stukje langs het strand gelopen en even pootje gebaad. Daarna hendig an verder naar het noorden. We zitten nu in Hervey Bay in een cabin en hebben al een tour naar Fraser Island geboekt voor morgen. Om acht uur worden we opgehaald en om zes uur worden we weer terug gebracht. Vanmiddag nog maar weer een paar flessen water ingeslagen want het drinken lukt nog steeds hier en kraanwater is echt niet te pruimen. Daar zit ontzettend veel chloor in. Drinkwater is ook in dit deel van Australie een groot probleem. Het grootste deel van de grond in het land is verzilt en het wordt omringd door zout water. Dus ze kunnen vrijwel nergens grondwater voor consumptie oppompen. Dus wordt overal zoveel mogelijk regenwater opgevangen, dat is schoon genoeg om te drinken en grotere plaatsen hebben soms drinkwaterleidingen van tientallen kilometers liggen naar een rivier of opvangbekken. Bij het hotel gisteren vangen ze het lekwater van de airco’s op en gebruiken dat weer in het zwembad. Men is hier erg zuinig op water en autowassen met leidingwater is overal verboden. Dus wat ze hier op zaterdag doen weten we eigenlijk niet. Henny en Marcel hebben een uurtje in de oceaan gezwommen en Piet is een dutje gaan doen, dat is niet zo’n groot zwemtalent. We hebben vanavond in een club gegeten. Een lekker stuk vlees van driehonderd gram, goed gebakken met frieten en een keuze uit de saladebar en dat voor elf euro per persoon, inclusief een scooner bier.

We gingen gisteravond eten en toen werden we weer eens verrast. Wij hadden het kwart over zes dus de keuken zou open moeten zijn. Helaas waren we weer eens door een tijdzone heen en was het hier pas kwart over vijf. We moesten dus nog even honger lijden voor het zover was. Maar geen enkel probleem hoor. Een extra biertje van de tap gaat er met deze temperaturen grif in want het is weer WARM. En dan maak je gezellig even een praatje met de plaatselijke bevolking en de tijd vliegt. Marcel heeft een paar mensen uit de droom geholpen dat je in Nederland in elke winkel drugs kon kopen en Henny en ik hadden een gesprek over het ijs op de biertap wat je in Nederland niet ziet. Nou, een biertap zonder ijs is hier een slechte tap hoor. Toen we opstonden was het alweer mistig. We hebben alles maar weer ingepakt en zijn een ontbijtje gaan halen aan de overkant van de straat. Wij wilden alleen maar toast met boter en jam maar dat stond niet op de kaart. De dame achter de counter wilde dat wel maken en na enig denken werd er twee dollar per persoon aangeslagen. Als je brood en boter zelf haalt ben je zowat nog duurder uit. Na het ontbijtje vertrokken naar het Lamington National Park en in dat park ligt O’Reilly’s. Een prachtige weg er naar toe. Erg nauw en bochtig met hele stukken waar je elkaar niet kan passeren maar er was weinig verkeer. Alleen kwamen we de bakker tegen met zijn vrachtwagentje en even later nog een tankauto maar dat ging allemaal best. De verdampende regen die de afgelopen nacht is gevallen was schitterend om te zien. Grote flarden damp stegen vanuit de bomen omhoog. Na een klein uurtje waren we aan het einde van de weg op een grote parkeerplaats. Daar zagen we de eerste rosella’s al zitten en deze waren wel erg brutaal. En ja, Piet hoefde niet eens op de buik maar kon gewoon blijven staan. De vogeltjes poseerden bijna voor de lens. Maar eerst hebben we een wandeling gemaakt door het regenwoud hier. Schitterend en erg indrukwekkend. Het was zelfs mogelijk om via een plankier hoog tussen de bomen door te lopen. Het volgens Henny gevaarlijk rammelende en schommelende plankier kraakte veel te hard maar ze is toch meegegaan. Erg mooi, je keek op de toppen van de lagere bomen en dan zie je pas hoe groot die kruinen zijn. Er was ook een trap aangelegd naar twee bordesjes in een heel hoge boom. Marcel is omhoog geklommen en stond daar dus dertig meter boven de grond in de boomkruin. Op een gegeven moment hoorden we een groep mensen en wat denk je, ja hoor, een buslading Japanners die ook het regenwoud bezochten. Gelukkig reden ze net weg toen we weer terug kwamen bij de souvenirwinkel annex restaurant. Daar hebben we wat zaad gekocht om de vogels te voeren. En ook hier worden alle wilde vogels een beetje minder schuw als je ze maar geregeld voer geeft. Het was een fantastisch gezicht hoor. Een beetje zaad op je hand en echt tientallen vogels komen op je hoofd, hand, arm en schouder zitten. Niet echt natuurlijk, maar wel makkelijk om ze op de foto te krijgen. Op een gegeven moment kwam er een man die rozijnen bij zich had en daar kwamen weer andere vogels op af. De mannetjes daarvan waren zwart geel en de vrouwtjes grijs. Prachtig om te zien ook. Leuk gezicht als je ziet hoe de vogels elkaar wegjagen om iets voer te kunnen bemachtigen. Je moest wel opletten want ze gaan overal op zitten, je legt je camera op de bank en er zit zo een vogel  op. Kan toch behoorlijk lastig worden als het beest het opgegeten voer weer kwijt moet. Maar gelukkig is dat allemaal wel goed gegaan. We hadden wel van alles in de haren en op het t shirt maar dat gaat er wel weer uit. Na een kopje koffie zijn we weer terug gegaan en via Brisbane doorgereden naar Caboolture waar we nu lekker bij zitten te komen na een heerlijke maaltijd.

Wakker geworden en tot grote schrik van Henny zat er een kakkerlak van een monsterformaat in een glas. Voor de zekerheid dat het beestje in dat glas bleef zitten heeft ze er maar een beker bovenop gezet. Na een eenvoudig en vooral erg goedkoop, want zes dollar voor drie personen, ontbijt zijn we weer vertrokken richting noorden. We wilden vandaag tot bij het Lamington National Park komen en dat is gelukt. Onderweg wel erg mooie strandjes gezien, van die echte Bounty gevallen met erg wit zand en een blauwe oceaan maar daar kon je zo niet op komen. We wilden ook niet al te veel tijd verspillen daarmee want van die strandjes en d wat usiger komen er nog heel veel. Onderweg wel even gestopt bij een bananenboer en wat plaatjes geschoten van de bananenpalmen. Eigenlijk erg lelijke palmen waar wat plastic zakken in hangen en daarin de bananen. De zakken zijn aan de onderkant open. We denken dat het tegen de vogels is dat die zakken er om zitten. Henny ontdekte in een zak zowaar de bloem van waaruit een tros bananen groeit. Die is erg groot hoor. Bij het hek stond een bord met verboden toegang en alles ontsmetten maar de boer kwam met de auto langs en hij zei vriendelijk ‘you can go in if you like’ en weg was hij weer. Hij wist niet dat we al binnen waren geweest maar we zijn er toen maar iets verder in gelopen. Je komt hele stukken tegen met bananenpalmen en ook ter afwisseling hele stukken met suikerriet. Dat ziet er ook al zo rommelig en slordig uit. Wel zagen we langs de weg dat ze het riet aan het afbranden waren. Dat schijnt te moeten voordat de suiker geoogst kan worden. Onderweg nog een keertje gestopt om koffie te drinken en later om iets te eten en dan is het zo maar weer twee of drie uur en moeten we op zoek naar een onderkomen voor de nacht. Dat hebben we ook weer gevonden via een belletje door de dame van het plaatselijke informatiebureau. De receptie van het hotel wat we uitgezocht hadden was namelijk tijdelijk niet bemand. Het bleek dat de dame van de receptie ook eten moet koken bij een plaatselijk club. Ze vertelde dat bijna elke golf, voetbal, cricket of andere club een eigen clubhuis heeft waar je als toerist ook gewoon kunt eten. Maar dan wel heel goedkoop dus dat gaan we zeker een keer proberen. Wisten we niet maar zoals wij vaak doen, dus in de plaatselijke pub en daar een countermeal is ook erg goedkoop en meestal erg goed. Wij hebben tenminste nog geen enkele keer honger geleden. Dat moet ook niet want stel je voor dat we af zouden vallen. Maar het lijkt er wel op dat we bij thuiskomst nog een beste vakantie nodig hebben, al was het alleen maar om de plaatjes op rij te zetten en de film op de computer te krijgen. Henny begint het erg leuk te vinden dus we hebben al een paar uur band.

Nb., voor de foto’s van de Kookabaru hoefde Piet helemaal niet op de buik in het bos met een bontje om de lens. Gewoon opstaan en naar buiten kijken en dan zitten ze zich op een lantarenpaal een beetje te poedelen en wakker te worden.

Toen we wakker werden vanmorgen was het een erg kleine wereld. Het was behoorlijk mistig hier. Het ontbijt zat bij de kamerprijs in dus wij maar om half negen naar beneden. Het duurde nog een klein kwartier maar daar ging de deur open en konden we ontbijten. Piet heeft eigenlijk alleen maar fruitsap en een beetje vers fruit gegeten omdat hij voor de tweede nacht achter elkaar het toilet nogal frequent met een bezoek moest vereren maar Henny en Marcel hadden een Engels ontbijt maar dat viel na een tijdje toch behoorlijk slecht. Misschien toch een beetje te vet geweest. In het eerste dorpje waar we langs kwamen wilden we eigenlijk even van de weg om naar een grote waterval te gaan kijken maar vanwege de mist zijn we maar doorgereden. Eerst naar Sydney en daar via een nieuwe snelweg richting noorden. Dat was een tolweg zagen we. Veel borden langs de weg dat er alleen elektronisch kan worden betaald via een kastje in de auto. Een ander bord dat het kastje nu moest piepen maar het bleef angstig stil in de auto. Maar goed, we zaten op die weg en konden er ook niet weer af. Maar aan het eind van de tolweg stond gewoon een hokje met een vriendelijke dame die graag twee dollar twintig wilde voor het gebruik van deze weg. We hebben ruimhartig betaald en gingen vrolijk verder via de Pacific highway. Het voordeel van het beroerde ontbijt was weer dat we tussen de middag eigenlijk niet gegeten hebben. Piet had een paar pillen genomen en die hielpen wel dus die heeft alleen wat fruitkoekjes gegeten en de rest had gewoon geen zin in eten. Maar we hebben toch vandaag ongeveer zeshonderd kilometer gereden en zitten nu in de Blue Dolphin in Nambucca Heads met uitzicht op de South Pacific Ocean. We hebben als huisdieren beneden ons drie Water Lizards en verder kevers van een centimeter of vijf. De krekels zingen hun lied en soms komen er een paar vogels overvliegen die hun aanwezigheid luid laten horen. We hebben toch weer lekker gegeten in het stadje en hebben even langs de oceaan gewandeld. Kortom, het is hier fantastisch. Ook opvallend is dat het in sommige plaatsen verplicht is om achteruit te parkeren en dan in een hoek van zestig graden. Raar gezicht om alle auto’s met hun neus naar de weg te zien staan. Van het verkeer kun je alleen maar zeggen dat het erg gedisciplineerd is. Vrijwel iedereen houdt zich aan de aangegeven snelheid of zelfs iets langzamer en dat rijd erg rustig. De cruisecontrole aantikken en je rijdt kilometers zonder gas of rem aan te raken. Maar goed, morgen proberen we weer een lange ruk te maken want we moeten zien dat we langzaam maar zeker naar het noorden komen.

We zijn weer op tijd vertrokken richting Bathurst en via Lithgow de Blue Mountains in. Er loopt maar een weg door en dat is een hoofdweg naar Sydney. Heel erg druk maar zodra je er even afgaat om iets te bekijken zie je bijna niemand meer. We hebben verschillende ‘lookouts’ bezocht vanwaar je een verschrikkelijk mooi uitzicht hebt. Jammer genoeg is er in 2006 heel veel verbrand. Veel wandelpaden waren dan ook nog steeds gesloten voor reparatie. Wij blij want het was toch weer erg warm. In Katoomba zijn we ook nog naar de Drie Zusters (The Tree Sisters) geweest, Daar was het wel verschrikkelijk druk. Natuurlijk weer een paar busladingen Japanners. De zussen zijn erg mooi om te zien en we zijn daar ook heen gelopen. Daar zagen we aan de andere kant van het dal een kabelbaan en daar zijn we ook maar even heen gereden. We zijn eerst met een soort trein naar beneden gegaan, nou ja, zeg maar naar beneden gestort met een hellinghoek van tweeënvijftig graden. Henny vond het doodeng maar toen ze eenmaal onderweg was ook heel mooi. Die baan stamt eigenlijk uit de tijd dat hier nog kolenmijnen geëxploiteerd werden, alleen is de wagen gemoderniseerd en de capaciteit groter gemaakt. Je komt dan in het regenwoud waar nog delen van de oude mijnwerkersgereedschappen liggen en daar hebben een kleine drie kwartier doorheen gewandeld naar een kabelbaan. Rustig weer omhoog, dat scheelt behoorlijk trappen lopen. Uiteindelijk zaten we op tweehonderd vijftig meter diepte. Toen we beneden waren werd de lucht erg donker en net toen we weer boven waren begon het te regenen. En als het hier regent dan REGENT het. Maar we hebben toch een hotel gevonden. Prachtig oud gebouw met kamers die zo uit Zwiebertje komen, compleet met wasstel met lampetkan en kom en echte Tiffany schemerlampen. Ook de kerstmuziek klinkt hier alom. Dus maar weer lekker maffen en zien dat we morgen een stuk richting noorden komen.

Na en lekker kopje koffie zijn we het plaatsje ingereden om te gaan ontbijten. Na even zoeken vonden we een winkeltje waar ze ook broodjes verkochten en hebben daar zitten eten. Toen maar weer op weg naar de volgende halte. Het laatste stuk van de Snowy Mountains is afwisselend van begroeiing maar het is vooral heuvelachtig gebied. We hebben wel een afslag genomen naar een paar oude grotten. Het weggetje was niet erg fijn, gravel en zand en puin maar het was wel erg de moeite waard. Er waren meerdere grotten maar we hebben er een bekeken. Een heel wandelpad dwars door de berg heen met allerlei punten met een mooi uitzicht. Compleet met effectverlichting zelfs. Het was wel erg koud en op de schoenen die we aanhadden een beetje lastig. Het lekwater waar je doorheen liep was ijskoud. Maar toch wel zeer de moeite waard. Toen we buitenkwamen was het aangenaam warm met negentien graden. Maar toen we verder reden liep de temperatuur toch wel weer op naar eenendertig graden. Marcel heeft onderweg nog wel twee kangaroes gezien maar verder hebben we alleen maar bordjes gezien die ons waarschuwden voor emoes, kangaroes en wombats. Maar misschien zien we die nog ergens. In Young zijn erg veel kersenboomgaarden met lage bomen en je zag daar ook tientallen backpakkers die daar aan het plukken waren. Daar hebben we ook een kilo kersen gekocht, nee niet zo maar, ‘try befor you buy’ was het. Maar ze waren erg lekker. Heel erg zacht vruchtvlees waar de pit los in zit en erg sappig. Dus voorzichtig uit de zak halen anders had je de pit al op schoot liggen en dat vlekt zo in die zowat nieuwe auto. Voor we in Cowra waren hadden we de kersen al zowat op. We zitten nu in Cowra en gaan morgenochtend niet te laat op weg, kijken hoe mooi de Blue Mountains er uit zien.

Gisteravond hebben we lekker gegeten in de plaatselijke pub. Een countermeal waar je u tegen zegt en waar de hamburgers nog niets bij zijn. Henny had een salade met warm vlees, Piet een kippenschnitzel en Marcel een kalfsschnitzel. De bekende borden van dertig centimeter en bij Piet zag je aan de zijkant nog wel wat patat liggen maar bij Marcel zag je alleen een lap vlees waar wat salade aan de zijkant onderuit stak. Om de patat te vinden moest hij echt het vlees optillen en jawel, er lag ook nog wat patat onder. Het was dus weer erg goed en dat voor omgerekend zeven euro. Als je dus in schoenmaten spreekt was het maat Yeti of minstens vijftig. Trimmen dus als we terug zijn. We hebben het eerste stuk Snowy Mountains gedaan vandaag. Het begon eigenlijk direct al goed met een erg bochtige weg met veel steile stukken omhoog. Erg veel vergezichten en het opvallendste is wel dat er kilometers lang alleen maar dode bomen staan. In 2003 zijn er vele duizenden hectares verbrand bij grote bosbranden en de bomen waar de bast van verbrand is die zijn nu dood. Er zijn wel veel bomen die het overleefd hebben maar het ziet er nog steeds erg triest uit. Er zijn ook meerdere waterkrachtcentrales in de Snowy Mountains en ook de watervoorziening van de grote steden wordt hier geregeld. Het is dus levensgevaarlijk om in sommige riviertjes te gaan zwemmen. Het water kan daar in korte tijd ontzettend stijgen. Maar zonder zwemmen is het hier koud genoeg hoor. Wij hebben de eerste sneeuw al gezien, jullie ook? Onderweg stopten we om weer eens van chauffeur te wisselen. En wat denk je, een hele familiebijeenkomst van kangeroes. Tientallen waren er. Ook een moeder met jong. Die beesten zijn schuw maar ook erg nieuwsgierig. Als je een tijdje rustig blijft staan, valt niet mee met die pokkevliegen, komen ze zelf steeds iets dichterbij. Het leukste is dat mams even op de buik klopt en dan komt het koppie van de kleine voorzichtig naar buiten om te kijken wat er is te zien. Heel leuk. Piet wil wel graag een Rossella (die rode vogel waar al een voorbeeld van op de site staat) goed op de plaat krijgen dus die zit steeds met de vierhonderd op schoot in de auto. Maar nee hoor, er vliegen er heel veel vlak voor de auto op maar om ze op de plaat te krijgen zijn we tot nu toe te laat opgestaan. Ze blijven dus niet ff rustig zitten tot Piet klaar is maar poetsen de plaat voordat je kunt klikken of ze gaan in de schaduw zitten en dan heb je te weinig licht. Maar we blijven het proberen. We zitten nu in Cooma, nee we liggen er niet in, en we hebben hier gratis internet in het hotel. Dus inloggen met de messenger en wat denk je, niemand online. Zelfs geen kleinkinderen.

Vanmorgen uitgeslapen en later een broodje gegeten ergens in Wangaratta. We zijn rustig gaan rijden want we hoeven niet ver vandaag. We zijn door het dal van de Murray gereden en wel de oude weg vlak langs de Murray. Er is vlak bij Wodonga een dam gebouwd, de Hume dam, dus het eerste stuk van de Murray waar je langs komt is een stuwmeer. We hebben ook de resten van de huizen gezien die daar vroeger stonden. Een heel dorpje, Tallangatta is zelfs in zijn geheel verplaatst naar hoger gelegen gebied. We hebben wel weer een paar kaketoes en andere mooie vogels gezien maar verder niet veel wild. Het is wel een ontzettend mooie route om te rijden. Heel erg bergachtig en na elke bocht weer de meest spectaculaire vergezichten. Veel dorpjes waarvan de naam ergens op een gebouw staat en dat is dan het hele dorp, dus het duurde even voordat we iets vonden waar we konden eten. Dat lukte in Walwa, een gehucht met een paar huizen en een benzinepomp. En als er benzinepomp is kun je daar ook eten. Eigengemaakte en gebraden hamburgers, ze hebben hier gelukkig nog geen magnetrons ontdekt. Je moet een behoorlijk grote mond op kunnen zetten om er een stuk af te happen. Op een gegeven moment hebben we een paar kilometer met de ramen open gereden om van de enorme herrie te genieten die de krekels maken. Ongelooflijk zoveel lawaai als die maken kunnen. Verder wordt je door bijna iedereen die je hier tegenkomt vriendelijk toegewuifd. Men zegt ook wel ‘the fly’s are very friendly today’ wat dus gewoon betekent dat je omkomt in de vliegen. Het is echt verschrikkelijk. Als je even uitstapt zit je meteen vol, en dan bedoel ik ook vol. Echt tientallen vliegen op je gezicht en op je kleren. Elke keer na het foto’s maken zijn we weer een tijdje druk om ze allemaal uit de auto te krijgen. Maar het blijft een prachtig land en we hebben een onvergetelijke tijd hier. We zitten nu in een motel in Corryong, een plaatsje waar iets meer dan duizend mensen wonen. Morgen kan het wel eens koud worden, de maximum temperatuur in de Snowy Mountains is achttien graden en minimum temperatuur is vijf graden. Jawel, overdag dus.. We zullen wel zien.