Wakker geworden en tot grote schrik van Henny zat er een kakkerlak van een monsterformaat in een glas. Voor de zekerheid dat het beestje in dat glas bleef zitten heeft ze er maar een beker bovenop gezet. Na een eenvoudig en vooral erg goedkoop, want zes dollar voor drie personen, ontbijt zijn we weer vertrokken richting noorden. We wilden vandaag tot bij het Lamington National Park komen en dat is gelukt. Onderweg wel erg mooie strandjes gezien, van die echte Bounty gevallen met erg wit zand en een blauwe oceaan maar daar kon je zo niet op komen. We wilden ook niet al te veel tijd verspillen daarmee want van die strandjes en d wat usiger komen er nog heel veel. Onderweg wel even gestopt bij een bananenboer en wat plaatjes geschoten van de bananenpalmen. Eigenlijk erg lelijke palmen waar wat plastic zakken in hangen en daarin de bananen. De zakken zijn aan de onderkant open. We denken dat het tegen de vogels is dat die zakken er om zitten. Henny ontdekte in een zak zowaar de bloem van waaruit een tros bananen groeit. Die is erg groot hoor. Bij het hek stond een bord met verboden toegang en alles ontsmetten maar de boer kwam met de auto langs en hij zei vriendelijk ‘you can go in if you like’ en weg was hij weer. Hij wist niet dat we al binnen waren geweest maar we zijn er toen maar iets verder in gelopen. Je komt hele stukken tegen met bananenpalmen en ook ter afwisseling hele stukken met suikerriet. Dat ziet er ook al zo rommelig en slordig uit. Wel zagen we langs de weg dat ze het riet aan het afbranden waren. Dat schijnt te moeten voordat de suiker geoogst kan worden. Onderweg nog een keertje gestopt om koffie te drinken en later om iets te eten en dan is het zo maar weer twee of drie uur en moeten we op zoek naar een onderkomen voor de nacht. Dat hebben we ook weer gevonden via een belletje door de dame van het plaatselijke informatiebureau. De receptie van het hotel wat we uitgezocht hadden was namelijk tijdelijk niet bemand. Het bleek dat de dame van de receptie ook eten moet koken bij een plaatselijk club. Ze vertelde dat bijna elke golf, voetbal, cricket of andere club een eigen clubhuis heeft waar je als toerist ook gewoon kunt eten. Maar dan wel heel goedkoop dus dat gaan we zeker een keer proberen. Wisten we niet maar zoals wij vaak doen, dus in de plaatselijke pub en daar een countermeal is ook erg goedkoop en meestal erg goed. Wij hebben tenminste nog geen enkele keer honger geleden. Dat moet ook niet want stel je voor dat we af zouden vallen. Maar het lijkt er wel op dat we bij thuiskomst nog een beste vakantie nodig hebben, al was het alleen maar om de plaatjes op rij te zetten en de film op de computer te krijgen. Henny begint het erg leuk te vinden dus we hebben al een paar uur band.

Nb., voor de foto’s van de Kookabaru hoefde Piet helemaal niet op de buik in het bos met een bontje om de lens. Gewoon opstaan en naar buiten kijken en dan zitten ze zich op een lantarenpaal een beetje te poedelen en wakker te worden.