Vanmorgen zelf een ontbijtje in elkaar gefabriceerd en om acht uur werden we opgehaald voor de dagtocht naar Fraser Island. Eerst met een verzamelbus wat hotels langs en we werden allemaal bij de pont afgezet. Er werden een paar bussen en een paar auto’s op de pont gereden en daar gingen we. Het is bijna een uur varen naar het eiland. Net voor aankomst moesten we in de bus gaan zitten en we reden zo van de pont af door het water het strand op. Wij hadden een kleine bus waar zestien mensen in konden. Het begon direct al goed want we werden flink door elkaar geschud en dat is de hele dag zo gebleven. Als je vooruit keek en je zag het zandpad, nou ja, twee sporen van vijftig centimeter diep en aan beide kanten krasten de takken tegen de ruiten terwijl de chauffeur daar met zowat zestig doorheen scheurde begrijp je wel hoe je uit de bank schiet nu en dan. Fraser Island is eigenlijk een grote zandbak. We kwamen eerst door de wetlands, een moeras dus. Je zit op een zandplaat en daar is een moeras, eigenlijk niet te bevatten. Dat moeras is een soort drijfzand maar er groeit allerlei vegetatie op. Er is ook een groot regenwoud op het eiland en er zijn veel zoetwatermeren. Niet te geloven maar we hebben een stuk door het regenwoud gelopen, je loopt op mul zand en daar groeien woudreuzen en alle andere bomen en planten die je in andere regenwouden ook ziet. Enorme varens, palmen en noem maar op. Verderop kom je dan weer in een stuk oerwoud waar tot negentien eenennegentig bomen werden gekapt. Er groeide de Satinay boom. Het hout hiervan neemt vrijwel geen water op en is gebruikt  bij de reconstructie van de Londense  Tilbury docks en voor de kanten van het Suezkanaal. Na een koffiebreak werden we weer verder het eiland op gebracht en op een gegeven moment rij je gewoon over het strand. Dat mag in Australie en er gelden dezelfde regels als op de gewone weg, links rijden en de rest. We hebben even pootje gebaad in het water van een kreek en gingen weer verder. Na een lunch die door de chauffeur op de barbecue werd bereid, erg lekker stuk vlees hoor en compleet met een biertje of wijntje naar keuze. Een kookaburra vond de restjes zo lekker dat we die ook eens goed op de foto konden krijgen. Ook hier weer, als je ze geregeld voert worden ze iets minder schuw. Daarna ging de reis weer rap verder. We kwamen uit bij een meertje waar de meesten hebben gezwommen, het water heeft een Ph waarde van 3,5 dus is extreem zacht. Met elke minuut zwemmen zou je een jaar jonger moeten worden en je haar zou weer gaan groeien, dat was helaas niet waar. De meren kunnen bestaan omdat de bodem bestaat uit een sedimentlaag van verrotte bladeren die weinig water doorlaat.  Piet is om het meer gelopen en de hele ploeg moest wachten tot hij weer terug was. Daarna ging het eigenlijk in een ruk terug naar de pont en voeren we rustig terug naar de vaste wal. Nou, na zo’n dag weet je precies waar alle botjes in je lichaam zitten hoor. Maar het was prachtig om mee te maken en te zien hoe er zo veel kan groeien op een zandbodem.