We zijn om half vijf plaatselijke tijd in Darwin geland. Per pendelbus naar het hotel gegaan en direct het bed in gedoken. De wekker op negen uur gezet en dat was moeilijk wakker worden. Na het ontbijt zijn we Darwin even ingelopen. Het is hier ook zeker vijfendertig graden maar iets minder vochtig dan in Singapore. Maar het blijft gewoon heet. We hebben wat boodschappen gedaan(Piet kocht een firewirekabel voor de laptop waar geen firewire op zit, gelukkig namen ze de kabel terug), hoeden gekocht in een winkel waar een Nederlands meisje werkte op een visum voor een jaar en een broodje gegeten en zijn daarna bij het zwembad van het hotel gaan liggen.
Om een uur of zes zijn we naar Nederland gaan bellen maar dat lukte eerst niet. Verkeerde code gebruikt. Later lukte het wel en hoorden we dat opa in het ziekenhuis lag. Gelukkig gaat het alweer iets beter met hem en we hopen dat hij maandag weer naar huis mag.
We hebben lekker in een restaurant zitten eten, erg lekker en meer dan genoeg. De serveerster was een Nederlandse die voor een jaar in Australië zat.
Zondagmorgen niet al te laat opgestaan en in de stad een vers broodje gescoord als ontbijt. Daarna de bagage ingepakt en in bewaring gegeven in het hotel en met een taxi naar Britz gegaan om de auto op te halen. Nou, dat is een beste bak. Een Toyota Landcruser die lekker hoog op de wielen staat. Na uitleg over van alles zijn we op pad gegaan naar het hotel om de bagage op te halen. Dat valt tegen om in de auto te krijgen zeg. Volgens de man bij Britz was er richting Litchfield nog een supermarkt open. Als we daar de boodschappen kunnen halen kunnen we ook op weg. Bij de supermarkt kwam Marcel er achter dat er geen beddengoed bij de kampeeruitrusting was geleverd, dus wij weer terug naar Darwin. Slaapzakken en lakens in de auto gepropt en toch op pad gegaan richting Litchfield. Dat hebben we gedaan via een dirtroad van
We hebben alles in gepakt en toen bleek dat de auto niet wilde starten, accu leeg. Waarschijnlijk door het gebruik van de lamp de vorige avond. Maar de man die onze tent smerig had gemaakt kwam direct met zijn auto om ons op weg te helpen, met duizend excuses voor de overlast. Toen konden we eindelijk Litchfield inrijden. We hebben de termietenheuvels bekeken, de Buley Rockhole, de Florence Falls, de Tolmer Falls en de bekende Wangi Falls. Daar zwem je zo onder de watervallen door.
We hebben bij de Wangi falls een boterhammetje gemaakt en een beetje sap gedronken. Al drink je hier de hele dag door, zo’n beetje 2,5 tot
Nb., Leuk om alle reacties te zien en te lezen als we toevallig weer een keer internet hebben, dank jullie wel en tot kiekus.
hoi hoi,
Wat een toffe verhalen. Dat ik dat ooit nog eens mocht horen van mijn paps en mams. Ik lees telkens weer met veel zin en emoties de verhalen. Errug vreemd dat jullie dit mogen meemaken!! Echt super!!. Geniet er met volle teugen van!!
De gps en de foto’s zijn ook geweldig!!!
Ohja. Met Opa gaat het goed hoor. Ik merke maar weinig verschil met anders. We zijn er zondag even geweest, oma meegenomen naar het ziekenhuis. Ook Jan en Ton & Han en Henny zijn er geweest. Dus alles gaat hier goed. No Worries!!
Marcel
Hoi luitjes,
Ook wij genieten met volle teugen van jullie zeer uitgebreide en boeiende verslagen, met de daar bijhorende foto’s.
Die stuk voor stuk “wereld” plaatjes zijn!
Het is net of wij van hieruit een stukje met jullie oplopen, meerijden.
Alleen de temperatuur van 35 graden missen we.
Als we achter de pc zitten om die alles te schrijven niet, want dan kan de kachel wel omhoog, maar als we buiten komen is het toch best koud, met ‘s morgens al vorst.
En in Oostenmrijk is al meer dan 1 meter sneeuw gevallen en er komt alleen nog maar meer bij.
Maar zo te lezen treffen jullie daar toch ook nog wel wat nederlanders.
En om Nederland niet te vergeten ook nog wat buien, zo af en toe.
Maar het voordeel van daar is vast en zeker dat het na een bui ook weer behaaglijk is buiten.
En dus ook al de eerste kangeroe gespot.
Die watervallen zijn ook schitterend.
En de foto van de “lonely” road geeft heel goed de uitgestrektheid weer, kilometers lang geen auto of mens te bekennen.
We kijken weer uit naar het volgende verslag plus foto’s.
Henk en Corry.